Tar ilk dəfə X əsrdə Əbunəsr Fərabi tərəfindən hazırlanıb. Üzərinə mal ürəyinin pərdəsi çəkilən çanaq, qol və kəllədən ibarət 11 simli musiqi aləti olan tar Nizami Gəncəvinin "İsgəndərnamə" poemasında, Əbu Qasım Təbrizinin “Tarçalan qız” rəsmində və başqa əsərlərdə təsvir olunub. Tarın inkişaf tarixindən bəhs edərkən Sadıqcan, Qurban Primov, Məşədi Cəmil Əmirov, Vamiq Məmmədəliyev, Əhsən Dadaşov, Ramiz Quliyev, Möhlət Müslümov kimi ustadlar yada düşür.

 

Sevda İbrahimovanın "Xatirə" poeması, "Qurbansız qalan tarım", Süleyman Ələsgərovun tar ilə orkestr üçün “Daimi hərəkət” və s. əsərlərdə tar partiyasına geniş yer verilmişdir.